kiedy byłem małym kotkiem

Od pierwszych dni pobytu Lucka u mnie w domu, kiedy już maluszek pokonał lęk przed psem, stał się kotem przylepką towarzyszącym przy każdej wykonywanej czynności. Kiedy leżałam na kanapie kot był zawsze obok, a czasem zabawiał się w broszkę układając się na mnie i nie przeszkadzało mu nawet to, że z czasem ledwo się już mieścił. Kiedy kładłam się wieczorem do łóżka Lucek natychmiast się pojawiał w pościeli, a jeśli się zapomniał gdzieś w zabawie, wystarczyło zawołać go i natychmiast materializował się jak za dotknięciem magicznej różdżki. Wygodnie rozkładał się na moich nogach i spał tak przez prawie całą noc. Rano niecierpliwie krążył wokół moje poduszki i mrucząc czekał aż wstanę. Jak brałam prysznic słyszał kiedy zakręcam wodę i bezszelestnie wślizgiwał  się do łazienki a kiedy odsuwałam prysznicową zasłonkę czekał pod wanną, żeby zapolować na moje stopy. A kiedy rano siedziałam na tronie, tam gdzie każdy lubi pokontemplować w  samotności, Lucek ładował się na moje kolana i domagał się pieszczot.

I nagle, kiedy nastało lato, Lucek przestał ze mną spać. Wieczorami owszem przychodził do łóżka, pokręcił się chwilkę, na moment nawet układał się na moich nogach a potem wstawał i biegł spać do salonu. Byłam przekonana, że to z powodu upału, wiadomo,  że zwierzaki mniej się wtedy przytulają. Ale z dnia na dzień ustawały po kolei prawie wszystkie jego zwyczaje. Przestał wyczekiwać na moje stopy pod wanną, często kiedy leżę na kanapie Lucek kładzie się na łóżku w sypialni.






Owszem, czasem nadal układa mi się na kolanach i nie unika mojego towarzystwa, ale z mojej przylepki Lucek stał się indywidualistą. Teraz już wiem jak czują się rodzice kiedy dziecko zaczyna się buntować. Jak doznają szoku kiedy nagle nasz malec przemalowuje pokój na czarno i zaczyna słuchać niezrozumiałego ryczenia zamiast bajek na dobranoc! Ciężko pogodzić się z dorastaniem...  ;))