pies w mięcie z jabłkami i nalewka z kotem

Kiedyś moją ulubioną porą roku była wiosna. Wiadomo, wszystko po zimowym letargu budzi się do życia,  kwitnie, zielenieje a świat się wyostrza. Niezaprzeczalnie wiosna jest piękna, ale z wiekiem stała się dla mnie taka oczywista…

W moim osobistym rankingu pór roku absolutnie na prowadzenie wysunęła się jesień. Wiele osób nie docenia jej piękna i kiedy tylko temperatura spada po niżej 20 stopni zaczynają narzekać, że zimno, że dni krótsze, że pada deszcz.

Ale w ostatnich latach natura nas rozpieszcza i deszczowe smutne dni zostały zastąpione piękną polską złotą jesienią.  Dopiero kilka lat temu dostrzegłam, że wrześniowe i październikowe słońce ma najpiękniejszy kolor w ciągu całego roku. Swoją barwą podkreśla złocące się korony drzew, spadające liście i piękno jesiennych kwiatów. Czyż nie cudownie jest chodzić po parku i brodzić nogami w szeleszczących liściach albo zbierać kasztany i wkładać je do kieszeni kurtek i płaszczy? Jesienne jabłka i gruszki są nasycone letnim słońcem i smakują wtedy wybornie.

Chłonę ciepłe, jesienne słońce , bo wiem, że za chwilę będę musiała się z nim rozstać na długie miesiące. Pragnę zatrzymać czas i staram się cieszyć każdą chwilą.

Właśnie w ostatnią, wrześniową niedzielę wybrałam się z moją siostra, szwagrem, siostrzeńcem i Samem na wieś. Celem tego wyjazdu były oczywiście owoce, które pozostały na drzewach a był to już ostatni dzwonek żeby je zebrać przed jesiennymi przymrozkami. Sam, rzecz jasna, sprawdzał jakość wszystkiego co zerwaliśmy, czy aby nie zgniłe albo nie za kwaśne i czy kształtem przypadkiem nie odbiega od normy! Przy okazji wytarzał się w mięcie, pogonił kilka spadających liści i pobiegał wśród żołędzi.

 Moim osobistym celem wyjazdu były winogrona. Małe, prawie czarne domowe winogrona, w ogóle nie przypominające w smaku i wyglądzie tych sklepowych, przez wielu  niedoceniane. Suche, słoneczne lato sprawiło, że w tym roku obrodziły wyjątkowo obficie a ich słodycz złamana kwaskowatością skórki sprawia, że w smaku są niepowtarzalne. Ale jeszcze bardziej od jedzenia tych owoców lubię robić z nich nalewkę i na chwilę tego zbioru czekałam od lutego kiedy to wypiłam ostatnią kroplę zrobionej w zeszłym roku. Przepisów na nalewkę jest dziesiątki i każdy musi znaleźć idealny dla siebie. Jedni zalewają owoce wódką inni spirytusem 75% a jeszcze inni tym 95%. Jedni wolą tradycyjną wytrawną nalewkę gdzie owoce zalewane są alkoholem bez żadnych dodatków a inni dodają do smaku cukru. Ja ze swoim przepisem jestem gdzieś po środku tych smaków i w zeszłym roku sprawdził się idealnie, dlatego nalewka zniknęła w błyskawicznym tempie przy pomocy moich przyjaciół ;)

Oczywiście jak tylko wróciłam do domu to zaraz zabrałam się do roboty.

Lucek towarzyszył mi w całym procesie robienia nalewki, począwszy od mycia owoców aż do zalania alkoholem, którego zapach jak widać wcale go nie odstraszył… Kocie życie nie jest łatwe. Codziennie jest tyle obowiązków przy kontroli jakości każdego produktu...

A oto przepis na moją nalewkę z ciemnych winogron:

Winogrona płuczemy, obieramy z szypułek i wsypujemy do słoja, tak by sięgały 2 cm poniżej jego górnej krawędzi. Zalewamy je spirytusem 95% aby owoce były całkowicie przykryte. Słój dokładnie zamykamy i odstawiamy na 6 tygodni. Po tym czasie alkohol zlewamy do butelek, albo innego słoja. Następnie owoce zasypujemy cukrem, 2 - 2,5 szklanki (jeśli ktoś woli słodszą), na każdy litr czystego alkoholu. Następnie naczynie pozostawiamy w ciepłym miejscu, często nim potrząsając i czekamy aż cukier całkowicie się rozpuści. Po tym czasie zlewamy syrop, łączymy z nalewem alkoholowym i pozostawiamy nalewkę do sklarowania. Nalewkę można pic po 1 miesiącu ( jeśli przetrwa tak długo…) a im starsza tym lepsza. Zasypywanie owoców cukrem na samym końcu, już po zlaniu alkoholu, sprawia, że wydobywa on cały pozostały sok i intensywny zapach. Nalewka powstaje mocno alkoholowa, ciemna i gęsta od aromatu, nie za słodka, ale pełna owocowego smaku. Nie można się jej oprzeć i jest idealna na przeziębienie ;))