dyniowy cwaniaczek

pomarańczowa królowa

Wielkimi krokami zbliża się halloween. Zdecydowanie nie jest to moje ulubione święto i w ogóle nie jestem zwolenniczką przenoszenia amerykańskich zwyczajów na grunt polski. 

Czające się na sklepowych wystawach potwory, tekturowe zombie, mroczne wampiry i powycinane dynie zaczynają wręcz zalewać nasze centra handlowe. Ale spopularyzowanie tego święta w Polsce pociągnęło za sobą jedną korzyć, dynia na dobre zagościła w naszych kuchniach! Moim zdaniem niekwestionowana królowa warzyw!

Do niedawna to warzywo kojarzyło nam się niemal wyłącznie z pestkami skubanymi w długie zimowe wieczory przed telewizorem. Całe szczęście to się zmieniło i dziś możemy znaleźć niezliczone przepisy na dynię marynowaną na słodko, konfiturę z dyni, ciasto z dyni i wiele, wiele innych. Ja jednak, ponieważ zdecydowanie zaliczam się do zupolubnych, chciałam przedstawić dziś krem z dyni. Bo nie ma nic lepszego na zimne, jesienne wieczory niż rozgrzewająca pyszna zupa!

Zupa z dyni:

składniki:

1 kg  dyni
duża cebula
kawałek korzenia imbiru – 2-3 cm
4 szklanki wywaru warzywnego (może być z kostki)
2 łyżki oliwy
czarny pieprz
sól
śmietana
prażone pestki z dyni

sposób przygotowania:
Dojrzałą dynię po obraniu i wydrążeniu z pestek kroimy w kostkę. Obrany imbir ścieramy na tarce.
Cebulę obieramy i drobno siekamy.
W garnku o grubym dnie rozgrzewamy oliwę i podsmażamy w niej najpierw cebulę, potem dodajemy imbir, a na końcu dynię. To właśnie wyrazistość imbiru nadaje zupie intensywny i niepowtarzalny smak.
Chwilę wszystko smażymy mieszając, po czym zalewamy wywarem z jarzyn, zagotowujemy, zmniejszamy ogień i przykrywamy. Ponieważ ja lubię „cienkie” zupki zalewam wszystko gotującą się wodą a nie wywarem. Następnie zostawiamy garnek na małym ogniu 15 minut.
Po tym czasie dynia powinna być całkiem miękka.
Całość miksujemy, przyprawiamy solą i pieprzem. Na talerzu dekorujemy zupę odrobiną śmietany lub jeśli ktoś woli naturalnym jogurtem i uprażonymi na patelni lub w piekarniku pestkami z dyni.

Całość pycha! :)  
Oczywiście zupa nie wyszłaby taka pyszna gdyby nie dwaj, oddani swojej pracy, asystenci! :))

dzień kundelka czyli kocio-psi post sentymentalny

Od dłuższego czasu zbierałam się żeby poświęcić jeden post moim wcześniejszym zwierzakom, które dzieliły ze mną życie przez kilkanaście lat.  Postanowiłam skorzystać z okazji, że dzisiaj jest dzień kundelka i przedstawić Wam kundliczkę Ayę i kotkę Sarę. Dwa zwierzaki, które zagościły w mym sercu na całe życie dlatego nie mogę ich pominąć kocio psim blogu.

W lutym 1991 r. do naszego domu wprowadziła się dwumiesięczna kotka Sara. Ponieważ zawsze marzyłam o persie moja mama postanowiła i zrobić prezent niespodziankę. Niestety nie mam jej zdjęć z tego okresu, bo aparaty cyfrowe wtedy nie istniały, a mój tata, jedyny posiadacz aparatu w rodzinie w tym czasie, nie przepadał (jeszcze!) za zwierzakami więc kotka nie była priorytetowym obiektem do jego zdjęć ;)

 

Sara przez całe swoje życie była filigranowa, ważyła jako dorosły kot jakieś 2,5kg czego absolutnie nie było widać przez gąszcz futra. A ponieważ dawała się dotykać tylko rodzinie każdy kto przychodził mówił „jaki wielki kotek” i hyc od razu do głaskania zwierzaka. A Sara nie była kotem z gatunku przytulnych i kolanowych nad czym ubolewałam. Stroniła od łóżka, kolan i obcych rąk. Pozwalała się głaskać tylko najbliższej rodzinie, resztę od razu drapała, przez co była określana przez znajomych wrednym kotem… A przecież była po prostu indywidualistką!

Jak przystało na prawdziwą indywidualistkę najbardziej na świecie kochała groszek i kukurydzę z puszki ;)

 

24 listopada 1991 r. do domu królowej Sary trafił mały giermek (a właściwie giermka;)) mała dwumiesięczna Aya – kundel urody przecudnej. Jak można się było spodziewać, Sara małego pędraka nie przywitała z otwartymi łapkami, a właściwie przywitała się jedną łapką zostawiając pazur na psim nosie… Nie będę owijać w bawełnę, zwierzaki nigdy się nie zaprzyjaźniły, bo Sara, jako arystokratka, nigdy by się nie zadawała z małym szczekającym obsrańcem! Zresztą z dużym też nie miała ochoty;) Jedyne zdjęcie, które udało im się wspólnie zrobić to to zamieszczone obok. Owszem zwierzaki się tolerowały i chyba późniejszych latach bardziej udawały obojętność w stosunku do siebie, bo jeśli tylko któraś zapiszczała albo zamiauczała ta druga natychmiast biegła sprawdzić co się dzieje!

Aya rządziła całą rodziną, oczywiście wyłączając kota;) Zresztą tej mordzie nie można było się oprzeć! Na ulicy zaczepiano nas pytając co to za rasa. Jej największym przysmakiem były jajka. Za jajka na twardo dałaby się dosłownie pokroić. Potrafiła przez sen w pokoju usłyszeć jak w kuchni ktoś tłucze skorupkę owiniętego w ściereczkę jajka! Czasem dochodziło do tego, ze jajka obierało się i jadło za zamkniętymi drzwiami, bo pies usłyszy! Teraz się zastanawiam dlaczego nigdy ich nie użyliśmy żeby polubiła jeździć samochodem, który napawał ją strasznym lękiem;)

Była niezmordowana w zabawie! Potrafiła biegać za rzucaną zabawką półtorej godziny, a nam ręce odpadały ze zmęczenia. A w psich gonitwach nie miała sobie rónych. Nawet hart nie potrafił jej dogonić. Ta niespożyta energia kipiała w niej w zasadzie przez całe życie

 

Aycia była z nami przez prawie 12 lat. Po mojej wyprowadzce z domu zaczęła chorować a lekarze w zasadzie nie wiedzieli co jej jest. Odeszła 3 kwietnia 2003 r. 
Równo rok później pojawił się w naszym domu Sam. Historię jego pojawienia się opisywałam tutaj

Jak się można było spodziewać Sara, mimo sędziwego wieku, nie przyjęła Sama w domu przyjaźniej niż Ayę. Na dzień dobry zostawiła mu pazura na nosie i od pierwszych chwili ustaliła hierarchię w domu ;) Sam i Sara dzielili razem dom jeszcze przez półtora roku. Kicia odeszła 27 listopada 2005 r. w wieku 15 lat.

Mam nadzieję, że obydwie z Ayą hasają szczęśliwe za Tęczowym Mostem.

jakie kolory widzą koty

Kiedy byłam dzieckiem nie było zbyt wielu publikacji na temat życia i zachowania kotów. Na wsi nikt nie chodził z kotem do weterynarza (choć w tej kwestii pewnie niewiele się zmieniło…), a kastracje i sterylizacje były sporadyczne i na ogół spowodowane problemami zdrowotnymi

Tak jak z biegiem lat zmieniała się wiedza Polaków dotycząca dbania o koty tak zmieniały się poglądy naukowców na temat tego jakie kolory widzą koty.

Pamiętam, że kiedy trafiła do rodzinnego domu moja ukochana kotka Sara (kiedyś poświęcę jej osobny post), moja mama wyczytała gdzieś, że ponoć koty najlepiej widzą kolor czerwony dlatego Sara dostała miseczkę na jedzenie w takim właśnie kolorze ;))

Jak pokazuje poniższy tekst, teza ta ponoć nie była prawdziwa.

„W porównaniu z dotychczasowymi poglądami, że koty w ogóle nie dostrzegają kolorów i widzą świat czarno-biały i tak jest to ogromny postęp. Dzięki eksperymentom wiadomo już, że kot widzi i odróżnia barwy, chociaż nieco inaczej niż człowiek. Badacze nie są w stanie jednoznacznie określić, jakie kolory ma świat widziany kocimi oczami. Różne źródła podają często sprzeczne ze sobą informacje.
Najwięcej danych potwierdza jednak, że najlepiej widzą światło o krótkiej i średniej długości fali, a więc kolory: fioletowy i niebieski, cały zakres zielonego oraz żółty i potrafią je odróżniać od siebie, natomiast nie dostrzegają i nie odróżniają w ogóle gamy czerwieni. Kolory: czerwony, pomarańczowy i brązowy znajdują się poza zakresem kocich możliwości i są postrzegane jako różne odcienie szarości lub niebiesko-fioletowego. Barwy widziane przez kota są też zdecydowanie mniej intensywne, nieco wypłowiałe. Koty doskonale radzą sobie za to z rozmaitymi subtelnymi odcieniami szarości, dzięki czemu łatwiej rozpoznają przedmioty przy bardzo ograniczonej ilości światła. W dzień koty mają znacznie gorszy i mniej ostry wzrok niż ludzie - aby widzieć wyraźnie i ostro jakiś przedmiot, kot musi się znajdować w odległości 6 metrów, natomiast człowiek widziałby go już z 30 metrów.”*

Oczywiście żadne badanie naukowców nie są w stanie na 100% stwierdzić jak zwierzęta postrzegają świat. Są to jedynie  wnioski wyciągnięte na postawie budowy oczu i wiedzy na jakie długości fali reagują ich fotoreceptory.

Ja jednak, obserwując mojego Lucka, chyba nie zgodzę się poglądami naukowców, że koty nie dostrzegają czerwieni. Jak pokazują zdjęcia Lucenty ma wielką słabość do jedzenia w czerwonym kolorze ;))

*Cytat pochodzi z artykułu „Kolory kociego świata” ŚwiatKotów.pl